Przewodnik po Wrocławiu
Historia katedry
Klejnotem Ostrowa Tumskiego jest katedra katolicka Św. Jana Chrzciciela. Geneza jej powstania sięga 1000 r., kiedy podczas zjazdu cesarza Ottona III i księcia polskiego Bolesława Chrobrego w Gnieźnie zapadła między innymi decyzja o utworzeniu biskupstwa we Wrocławiu. Obecna katedra jest już czwartą z kolei budowlą stojącą w tym miejscu. Pierwsza katedra została zniszczona w czasie kryzysu monarchii piastowskiej pod koniec XI w. oraz związanym z nim odnowieniem kultów pogańskich i najazdem Brzetysława księcia czeskiego na ziemie polskie. W tym okresie biskupstwo wrocławskie w praktyce przestało istniej a położona niedaleko Wrocławia góra Ślężą była centrum kultu pogańskiego. Kazimierz Odnowiciel doprowadził do odnowienia biskupstwa wrocławskiego. Na stolcu biskupim zasiadł Hieronim, który poprowadził dzieło odbudowy katedry. W połowie 2 XII w. biskup Walter rozpoczął budowę nowej katedry romańskiej, którą sfinalizował jego następca na tronie biskupim, Żyrosław II. Na przestrzeni XIII i XIV w. trwała gotycka przebudowa katedry. W XVII w. dobudowano od strony południowej barokową kaplicę Najświętszego Sakramentu a od wschodniej kaplicę św. Elżbiety. Najbardziej okazała kaplica Bożego Ciała stanęła w kolejnym stuleciu. W XIX w. wnętrze i zachodnia elewacja katedry zostały przebudowane w stylu neogotyckim. W czasie oblężenia Festung Breslau w 1945 r. katedra została dotkliwie zniszczona. Wchodząc do katedry warto zwrócić uwagę na wiszącą po prawej stronie fotografię, która przedstawia jej stan tuż po zakończeniu działań wojennych. Odbudową katedry kierował architekt Marcin Bukowski.