Przewodnik po Wrocławiu

Ulica Katedralna biegnie od Mostu Tumskiego w kierunku katedry, gdzie łączy się z Placem Katedralnym.

Wchodząc na Ostrów przez Most Tumski po lewej stronie widzimy gotycki kościółek św. Piotra i Pawła, a za nim późnobarokowy gmach dawnego sierocińca, ufundowanego w XVIII w. przez biskupa Neuburga.

Idąc ulicą Katedralną w kierunku wschodnim podziwiamy znajdujące się tu pałace i kamienice należące do ośrodków władzy duchownej oraz innych instytucji kościelnych. Szczególnie interesujące znajdują się po prawej stronie ulicy.

W domu pod numerem 7 mieszkał przez pewien czas Mikołaj Kopernik.

Warto zajrzeć do wnętrza budynku pod numerem 9, obecnie mieszczącego Rektorat Papieskiego Wydziału Teologicznego i przejść do rozpościerającego się na jego tyłach ogrodu. Pośrodku ogrodu ustawiona jest figura bł. Edmunda Bojanowskiego (1814-1871) w otoczeniu dzieci. Warto poświęcić tej wybitnej postaci nieco uwagi. Pochodził on z Grabonogu koło Gostynia. Zdobył staranne wykształcenie na uniwersytetach we Wrocławiu i w Berlinie. Po powrocie do rodzinnej miejscowości poświęcił się niesieniu pomocy chorym, biednym i osieroconym dzieciom. Organizował ochronki wiejskie, które zajmowały się wychowaniem dzieci. Mino, iż był osobą świecką założył Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Bogurodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej.

Pałac pod numerem 11 stanowi od 1945 r. rezydencję Arcybiskupa Metropolity Wrocławskiego. Wcześniej był siedzibą prepozyta kapituły katedralnej.

Sąsiedni budynek nr 13 zajmuje Kuria Metropolitarna.

Idąc w kierunku katedry, ostatni budynek po prawej stronie jest dawnym pałacem biskupim. Najstarsze partie murów pochodzą z XIII w., natomiast główna część budowli powstała w XV-XVI w. Obecną, klasycystyczną formę otrzymał pałac w trakcie przebudowy dokonanej przez Karla Gottfrieda Geisslera na początku XIX w. W 1945 r. budynek odniósł dotkliwe zniszczenia. Po zakończeniu działań wojennych i odbudowie pałacu urządzono w nim siedzibę Kurii Metropolitarnej oraz Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN. Ten ostatni przeniesiono w 1989 r. na ulicę Okólną. W rogu pałacu umieszczono popiersie kardynała Bolesława Kominka.

Przed katedrą znajduje się barokowa figura Marii Niepokalanie Poczętej, ufundowana w XVII w. przez kapitułę, wykonana przez artystę niderlandzkiego, Sulpiciusa Gode.

Po południowej stronie katedry, w miejscu, w którym niegdyś stał dom dzwonnika, obecnie rozpościera się zieleniec z ustawioną na nim barokową figurą Herkulesa walczącego z lwem, pochodzącą z pałacu w Barszowie koło Lubina. Na lewo wznosi się niewielki pagórek, skąd można podziwiać panoramę lewego brzegu Odry. Jeszcze przed wojną istniał w tym miejscu barokowy budynek alumnatu.

Na wschód od katedry rozpościera się Plac Katedralny, powstały w XIX w. w związku z procesem likwidacji fortyfikacji miejskich i zasypaniem płynącej tędy niegdyś odnogi Odry. W 2000 r. celem uczczenia rocznicy dwóch tysięcy lat istnienia chrześcijaństwa, ustawiono pośrodku placu kolumnę Chrystusa Króla, zaprojektowaną prze Czesława Mazura.

Po północnej stronie placu wznosi się neogotycki gmach Metropolitarnego Wyższego Seminarium Duchownego, zaprojektowany przez Józefa Ebersa.

Pomiędzy budynkiem seminarium a katedrą znajduje się Muzeum Archidiecezjalne. Najcenniejsze zbiory tego muzeum, obejmujące dzieła średniowiecznego malarstwa, rzeźby oraz zabytkowe księgi oraz naczynia liturgiczne, znajdują się w Tzw. Sali Gotyckiej. Znajduje się tu także późnogotycka szafa kanonika Jana Paszkowicza. Skarbem muzeum jest słynna Księga Henrykowska, której oryginał, niestety, jest prawie niedostępny dla zwiedzających.

Niezwykle malowniczy widok stanowi późnogotycki dom posiedzeń kapituły, połączony łukiem z kościołem św. Idziego.